සෙමින් අහසට
වඩින උදයට
දිලෙන හිරුරැස්
පතිත කරවන
හිරු මඬළ නුඹ
තමයි
එදා මෙන් අදත්
මට
සිනාසෙන අහස
මම
ඉර එලිය වැටෙන
විට
නොපායනු නිතර
නුඹ
සිනසී මියෙයි
මම
ඉර නොමැති
රාත්‍රිය
නමුත් හිත දුක
පිරෙන
දනිමි නුඹ
රැයේදිත්
හැර දමා
නොයන වග
සැඟවී නුඹ සඳක්
ලෙස
එලිය දුන්නා
නොවෙද?
අදුරු කඳුලට
යන්න
සිනා සඳ
එළි එන්න
පායනා දිවා
රැය
නුඹයි සඳ හිරු
එළිය
වෙහෙස නැතිදෝ
නුඹට
දිවා රෑ ළඟ
ඉන්න
නොහිතෙනා තරම්
මම
නොපතනා තරම්
මම
ආදරය මට
දෙන්න
කොහොම හිතුනද
නුඹට
No comments:
Post a Comment